Irena Kuśnierzewska-Kabatowa

---

Życiorys

Irena Kuśnierzewska-Kabatowa to postać, której życie zasługuje na szczególną uwagę. Urodziła się 1 lipca 1911 roku w Oświęcimiu, w rodzinie Bronisława, inspektora skarbowego, oraz Urszuli z Puchalskich. W 1925 roku zakończyła edukację w szkole powszechnej, a następnie kontynuowała naukę w Seminarium Nauczycielskim w Białej. Jeszcze w seminarium dołączyła do Związku Harcerstwa Polskiego, gdzie w 1928 roku złożyła swoje przyrzeczenie harcerskie.

Pierwszą pracę nauczycielki rozpoczęła w 1930 roku w szkole powszechnej w Łaziskach Dolnych, a w 1933 roku przeniosła się do Mikołowa. Znaleziona w niełatwym czasie, pełniła funkcję młodszej hufcowej, organizując w latach 1933-1935 obozowe wyjazdy dla harcerek, takie jak te w Pieczarnej, Niedzicy czy Ignalinie. Jej kompetencje dostrzegł Katowicki Wydział Oświaty, który powierzył jej role instruktorki do spraw harcerstwa oraz referentki działu wędrowniczek przy komendzie Chorągwi Śląskiej. W obliczu narastającego napięcia przed wybuchem II wojny światowej, w styczniu 1938 roku została komendantką Pogotowia Harcerek Chorągwi Śląskiej, a po wybuchu wojny, we wrześniu 1939 roku, przejęła dowodzenie konspiracyjną komendą Śląskiej Chorągwi Harcerek.

Wraz z innymi harcerkami opuściła Górny Śląsk, udając się do prewentorium dziecięcego w Rabsztynie, gdzie pełniła rolę sanitariuszki. Jej trudna droga prowadziła przez Wolbrom, Kazimierz Wielką, Mielec, Kolbuszową aż do Krakowa. Ich dalsze działania miały miejsce w ramach Polskiego Komitetu Pomocy Wysiedlonym oraz w Polskim Czerwonym Krzyżu od listopada 1939 roku. W styczniu 1941 roku objęła stanowisko kierowniczki administracyjno-gospodarczej w Radzie Głównej Opiekuńczej. Jej umiejętność organizacyjna wykazała się w tworzeniu konspiracyjnej Komendy Chorągwi Śląskiej z siedzibą w Krakowie, gdzie planowano tzw. „Ogniwa” liczące po 45 osób – w sumie powstało ich 19.

Kiedy głębiej zaangażowała się w działalność wojskową, złożyła przysięgę wojskową na wiosnę 1941 roku, stając się częścią Związku Walki z Niemcami oraz Armii Krajowej. Już w randze porucznika, współpracowała z Komendą Pogotowia Harcerek w Warszawie i Delegaturą Rządu na Śląsk. Równocześnie, działając w ramach Towarzystwa Opieki nad Więźniami „Patronat”, pomagała więźniom oraz byłym osadzonym. Wspólnie z Wincentym Heinem wystartowały prace nad kartoteką więźniów, dotyczące więzienia na Montelupich, gdzie stworzone zostały dokumenty, liczące aż 9000 kartotek w formacie pudełka od zapałek.

Po zakończeniu wojny wróciła na Śląsk, gdzie podjęła pracę w Kuratorium Okręgu Śląskiego w Katowicach jako wizytatorka. W 1949 roku przeniosła się do Gdańska, gdzie zaczęła pracować jako pedagog oraz kierowniczka Poradni Społeczno-Wychowawczej Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Zmarła w Gdyni 27 sierpnia 1967 roku po ciężkiej walce z chorobą i została pochowana na Cmentarzu Witomińskim.

Życie prywatne

Irena Kuśnierzewska-Kabatowa prowadziła życie rodzinne, które zaczęło się w 1949 roku, kiedy to wzięła ślub z Henrykiem Kabatem. Wspólne szczęście małżeńskie zaowocowało trójką dzieci: pociechami o imionach Maja, Iwona oraz Krzysztof.

Ordery i odznaczenia

Wśród licznych wyróżnień Ireny Kuśnierzewskiej-Kabatowej znajdują się srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami, który stanowi testament jej niezwykłej działalności i poświęcenia.

Otrzymała również Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 23 stycznia 1960 roku, co podkreśla jej wkład w rozwój kraju.

---

Oceń: Irena Kuśnierzewska-Kabatowa

---