Leon Szubert

Po zakończeniu nauki w szkole średniej, Szubert w latach 1847–1850 podjął studia w krakowskiej Szkole Rysunku i Malarstwa, gdzie rozwijał swoje zdolności artystyczne. Jego mecenasami byli znani profesorowie, tacy jak Henryk Kossowski oraz Karol Ceptowski, a osobą odpowiedzialną za naukę rysunku był Wojciech Stattler.

Talent młodego rzeźbiarza szybko wzbudził zainteresowanie w akademickich kręgach. Już w 1851 roku został on wysłany na roczne stypendium do Wiednia, gdzie jego umiejętności zostały dostrzegane przez krytyków oraz nauczycieli. Dzięki swojemu talentowi i ciężkiej pracy, Szubert zyskał uznanie w wiedeńskiej prasie, którą w tamtym czasie charakteryzowała niechęć do Polaków. Jego sukcesy doprowadziły do kolejnego stypendium, tym razem dwuletniego, w Monachium, gdzie w latach 1852–1853 kontynuował naukę w Akademii Sztuk Pięknych.

W Monachium stworzył dwa znane dzieła – „Chrystus wśród dzieci”, które dzisiaj można znaleźć w kościele franciszkanów w Krakowie, oraz kolosalny posąg „Chrystus”, stworzony po pożarze Krakowa w 1850 roku i umiejscowiony w kaplicy Przeździeckich w kościele dominikanów. Dzięki wsparciu księcia Esterházyego zyskał fundusze na dalszy rozwój swojej kariery, co również otworzyło mu drzwi do Rzymu.

W 1855 roku Szubert osiedlił się w Rzymie, w pałacu austriackiej ambasady na Piazza di Venezia, w którym mieściła się jego pracownia, niegdyś prowadzona przez Antonio Canovę. Tam artysta zafascynowany włoską sztuką tworzył oraz współpracował z wieloma znanymi postaciami, takimi jak Peter von Cornelius oraz Johann Friedrich Overbeck z grona Nazareńczyków. Odnajdywał również wsparcie wśród polskich emigrantów.

Jednym z jego najbardziej znanych dzieł tej epoki była rzeźba „Przekleństwo śpiewaka”, która przedstawiała starca podtrzymującego umierającego młodzieńca, będącego symbolem nie tylko tragicznego losu artysty, ale również inspiracji płynącej z poezji Ludwiga Uhlanda. Szubert uzyskał również fundusze na realizację rzeźby „Konkordat” (1856), która ilustrowała spotkanie Piusa IX i cesarza Franciszka Józefa.

Pomimo intensywnej pracy, zdrowie Szuberta zaczęło się pogarszać, co było efektem jego wysiłków oraz trudnych warunków atmosferycznych. W 1857 roku, zmagając się z problemami zdrowotnymi, musiał opuścić Rzym. Jego powrót do Oświęcimia okazał się ostatnim rozdziałem w jego krótkim, lecz intensywnym życiu.

Szubert zmarł 18 września 1859 roku. Po jego śmierci mieszkańcy Oświęcimia postanowili oddać mu hołd poprzez fundację płaskorzeźby z jego popiersiem, która obecnie znajduje się w kościele pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Również nad jego grobem umieszczono epitafium, które przypomina o krótkim, lecz znaczącym życiu jednego z najutalentniejszych polskich rzeźbiarzy swojego pokolenia.

Ponadto, w Rzymie istniał komitet, który postanowił upamiętnić Szuberta, planując wykonanie „Przekleństwa śpiewaka” w brązie lub marmurze. Jednak nie ma wielu informacji na temat realizacji tego projektu ani pomnika dla artysty. Jego twórczość, a szczególnie rzeźba św. Michała Archanioła w ołtarzu głównym kościoła we Włosienicy, świadczy o jego nieprzeciętnych umiejętnościach.