Bonawentura Lenart

---

Życiorys

Bonawentura Lenart był osobą o bogatym życiorysie, będącą synem Marianny z domu Lenart. Po ukończeniu studiów przemysłowo-artystycznych, które odbył w Zurychu oraz Londynie, w latach 1908–1914 pełnił funkcję kierownika wzorcowej pracowni konserwatorskiej przy Muzeum Przemysłowym w Krakowie. W 1913 roku wraz z grupą innych artystów był współzałożycielem pracowni artystycznej Warsztaty Krakowskie, która specjalizowała się nie tylko w projektowaniu, ale również w wykonywaniu wzornictwa przemysłowego, nawiązując do wzorów Wiener Werkstätte.

W 1914 roku Lenart wstąpił do Legionów Polskich, znany pod pseudonimem Wyklejka, gdzie został zaszeregowany do intendentury 1 pułku piechoty I Brygady Legionów, a później przeszedł do grupy prowiantowej tego pułku. Po kryzysie przysięgowym w sierpniu lub wrześniu 1917 roku został wcielony do armii austro-węgierskiej. Później również należał do Polskiej Organizacji Wojskowej oraz Wojska Polskiego. W 1919 roku przeniesiono go do rezerwy w stopniu podporucznika.

Po zakończeniu wojny Lenart zajął się introligatorstwem oraz konserwacją książek i rękopisów. W latach 1919–1929 kierował pracownią doświadczalną liternictwa, druku i oprawy książki przy Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Następnie osiedlił się w Warszawie, gdzie w 1929 roku założył w Bibliotece Narodowej Pracownię Konserwatorską, a w latach 1929–1939 pełnił funkcję konserwatora tej instytucji. W 1936 roku zainicjował działalność Biura Introligatorskiego.

Po wojnie światowej, w Warszawie zorganizował Pracownię Konserwacji Zabytków Grafiki i od 1951 roku rozpoczął pracę jako wykładowca w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. W latach 1945–1955 pełnił jednocześnie rolę kierownika pracowni konserwatorskiej Naczelnej Dyrekcji Muzeów i Ochrony Zabytków. W 1950 roku uhonorowano go Państwową Nagrodą Artystyczną III stopnia w dziale plastyki za jego wkład w liternictwo, introligatorstwo artystyczne oraz konserwację sztychów.

Lenart zyskał uznanie jako wynalazca wielu ulepszeń w technologii oprawy książki oraz stemplowych wyklejanek. Wykonał m.in. oprawy takie jak Teka od Narodu Polskiego dla Ameryki (1926) oraz Połączenie Krakowa z Pogórzem (Magistrat krakowski Marchott, Muzeum techniczno-przemysłowe w Krakowie). Jest również autorem wielu rozpraw z zakresu drukarstwa i grafiki, w tym publikacji: Konserwacja książki zabytkowej i jej oprawy (1926), Liternictwo (1928), Piękna książka (1928).

Bonawentura Lenart spoczywa wraz z żoną Pauliną z Dederków (1888–1955) na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 20-2-30). Obok nich złożono ich synów: phm. ppor. Jana i ppor. Wojciecha, którzy byli żołnierzami baonu „Zośka” i polegli w powstaniu warszawskim.

Ordery i odznaczenia

Bonawentura Lenart, znany z licznych osiągnięć, został uhonorowany szeregiem wyróżnień, które odzwierciedlają jego znaczący wkład w życie publiczne oraz działalność na rzecz kraju.

• Order Sztandaru Pracy II klasy, przyznany 22 lipca 1949,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany 11 lipca 1955,
• Krzyż Niepodległości, odznaczenie przyznane 16 marca 1933,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany 29 października 1947,
• Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 11 listopada 1934,
• Srebrny Wawrzyn Akademicki, nadany 7 listopada 1936,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej, uhonorowanie z 19 stycznia 1955.

---

Oceń: Bonawentura Lenart

---